ناامیدی و انتظار

ما در یک دنیای شگفت انگیز و در عین حال، بسیار خطرناکی زندگی می کنیم. دنیایی که برپایه سودجویی و زورگویی عده ای کمتر از یک درصد جمعیت دنیا بنا شده که به بیش از ۹۹ درصد مردم جهان، زور می گویند؛ که اکثر آنها در صدر دولت ها و شرکت های میلیاردی قرار دارند.

اکثر سیاستمداران، پیش از رسیدن به قدرت، افکار مردمی و سازنده ای دارند، اما متاسفانه باور افکار عمومی بر این اساس است که اکثر آنها برای حفظ قدرت، به ملت و کشورشان خیانت کرده و به آنها پشت می کنند. به ویژه آن زمان که آنها با ثروتمندان و زورمداران، در ارتباط و تماس تنگاتنگی قرار می‌گیرند. انگار که یک قانون نانوشته وجود دارد که به آنها می گوید: به مردم اهمیت نده و هوای قدرتمندان و زورمداران را داشته باش که آنها مهم ترند.

در حقیقت، عملکرد سیاستمداران است که مردم نسبت به آنها بدبین شده و آنها را دو رو و خائن به مردم و کشورشان می دانند.

اما هرچند وقت یکبار، سیاستمداری همچون ولودمیر زلِنسکی، رئیس جمهور مردمی اوکراین را می بینیم که برای کشور و ملتش، ارزش و احترام فراوانی قائل می شود و در گرفتاری ها، ملتش را رها نمی کند.

آن زمان که دولت آمریکا، کشور افغانستان را دو دستی تقدیم طالبان ها می کرد، حمید کرزای، رئیس جمهور افغانستان، به جای مقاومت، فرار را بر قرار ترجیح داد. اما زمانی که از طرف دولت آمریکا به زلنسکی رئیس جمهور اوکراین، پیشنهاد شد که ترتیب انتقال او را به جای امن بدهند، او گفت: من، وسیله نقلیه نیاز ندارم، برای ما اسلحه بفرستید.

در این دنیای پر ظلم و جور که دولت روسیه با وجود همه مخالفت های جهانی، با گستاخی و با ناجوانمردی، به کشور اوکراین حمله کرد و سازمان ملل که باید قوی ترین مرجع و مرکز در جهان باشد، دست و پا بسته به این تجاوز آشکار، عاجزانه نگاه کرد.

اگر این تجاوز، از طرف کشوری بود که دارای حق ناحق وتو نبود، سازمان ملل به راحتی می ‌توانست بدون هیچ مشکلی، آن دولت متجاوز را سر جای خودش بنشاند. اما می‌بینیم که کشور ابرقدرت روسیه که دارای حق ناحق وتو است، دست به کاری می زند که با هیچ وسیله قانونی، نمی توان جلوی او را گرفت.

تا امروز پنجشنبه، دو هفته از حمله نظامی روسیه به اوکراین می‌گذرد. گذشته از میلیاردها دلار خسارتی که به ساختمان ها و اماکن عمومی وارد شده، بیش از دو میلیون نفر اوکراینی نیز از خانه هایشان آواره کشورهای دیگر شده و هزاران نفر هم کشته شدند.

در یک خبر که دیروز منتشر شد، یک بیمارستان کودکان در شهر ماریوپل در اوکراین، توسط ارتش روسیه بمباران شد و خدا می داند که جنایت های دیگری صورت می گیرد که نادیده می ماند!

اگرچه هزاران تحریم گوناگون، توسط جهانیان علیه کشور روسیه و دولتمردانش صورت گرفته، اما پوتین، رئیس جمهور روسیه که در حقیقت، دیکتاتوریش را به اثبات رسانده است، همچنان سعی در ادامه تجاوز به این کشور زیبا را دارد.

با این حمله نظامی، آینده جهان، نامعلوم و تیره و تار می نماید و اگر تحریم ها نتوانند جلوی پوتین را بگیرند و جنگ همچنان ادامه بیابد، معلوم نیست چه سرنوشتی در انتظار کشور و ملت بی پناه اوکراین است. و آیا جهان، تا چه اندازه در برابر این تجاوز و بی عدالتی می تواند بی تفاوت باقی بماند و دست روی دست بگذارد؟ بار دیگر تاکید می کنم و اعتقاد راسخ و قوی من این است که با لغو حق ناحق وتو، از این قبیل مشکلات جهانی، به راحتی قابل حل می‌شود و هیچ کشوری جرأت تجاوز به هیچ کشوری دیگر را نخواهد داشت. چون در غیر این صورت، با سازمان ملل که دارای مجموع قدرت کل کشورهای جهان است، باید بجنگد.

بسیاری از ناظران سیاسی اعتقاد دارند که ولادمیر پوتین را سیاست آمریکا به این مرحله کشانده است تا او را به نوعی، وادار به خودکشی سیاسی کند.

بسیاری هم اعتقاد دارند که پوتین با این عمل ناهنجار و نابخردانه خود، آینده سیاسی اش را به خطر انداخته است.

در مورد حمله روسیه به اوکراین، شوربختانه برای ما مردم عادی، چاره ای جز انتظاری تلخ نیست و همچنان با نگرانی، منتظر سرنوشت این جنگ هستیم و می دانیم که معنی جنگ، فقط قتل عام و نابودی است.

پاینده و پویا باشید