هفته پیش در خبرها آمده بود که یک دختر ایرانی در آمریکا همراه با دوست سیاه پوستش، سوار تاکسی اوبر می شود و هنگامی که راننده نپالی، از آنها میخواهد که به خاطر شیوع ویروس کرونا، به صورتشان ماسک بزنند، آن دختر ایرانی نه تنها به راننده دشنام های نژادپرستانه می دهد بلکه آب دهان خود را به سوی او می اندازد. هنگام پیاده شدن از تاکسی هم، به صورت راننده تاکسی اسپری فلفل می پاشند. اگرچه آن دختر و دوستش دستگیر می شوند، اما نام ایران همراه با خبر آن جرم و دستگیری آنها نیز در رسانه های مختلف، آورده می شود که موجب شرمساری هموطنان ما در آمریکا می گردد.
در هفته گذشته، در آمریکا به فاصله چند روز دو تیراندازی ناگوار صورت گرفت که در هر دو رویداد، دو جوان ۲۱ ساله، به ترتیب ۸ و ۱۰ نفر را قتل عام کردند. من مطمئن هستم که علاوه بر در دسترس بودن اسلحه در آمریکا، اخلاقیات نیز نقش مهمی در هر دو ماجرا بازی کرده است.
کاش در همه جای جهان سازمانهای “مهر و دوستی” ایجاد می شد تا انسان ها را تشویق به گذشت و مهربانی کرده و به مقام انسانیت نزدیک کنند. آنچه که انسان امروزی کم دارد، همین دو کلمه معجزه گر “گذشت و مهربانی” است. اگر در جامعه، گذشت و مهربانی باشد، بی شک از جرم و جرائم نیز کاسته می شود و سختی های زندگی هم، کمرنگ تر خواهند شد.
اگرچه گوش شنوایی برای شنیدن و انجام دادن پیشنهادات ما وجود ندارد، ولی وظیفه ما به عنوان یک رسانه مسئول، بیان کاستی ها و در حد توان تشویق به راه های درست انسانی است.
آیا شما خواننده گرامی هم، تا اندازه ای نسبت به اخلاقیات، حساس و پایبند هستید؟
آیا زمان آن نرسیده است که در این عصر تکنولوژی و تمدن، همه انسانها را برابر ببینیم و رفتاری انسانی همراه با مهربانی نسبت به یکدیگر داشته باشیم؟
یکی از بهترین روشهای قضاوت و تشخیص خوب از بد، خود را به جای دیگران گذاشتن است.
اگر آن دختر ایرانی، به جای آن راننده، پدر، عمو، برادر و یا یکی از اقوام خود را تصور میکرد، آیا حاضر بود که با آنها نیز همین رفتار ناشایست را داشته باشد؟
از قدیم گفته اند: آنچه را که بر خود نمی پسندی بر دیگران نیز مپسند.
اگرچه دنیا، چهارنعل به سوی خشونت و ناراستی ها می تازد و پیش میرود، اما در یک چنین زمان و مکان، این خود ما هستیم که که می توانیم بر خود مسلط شده و با کمی اندیشه، رفتار درست را تشخیص دهیم. از قدیم گفته اند: احترام، احترام می آورد. اگر با کسی مودبانه و با احترام صحبت کنیم، به یقین در رفتار او نیز تاثیرات مثبتی را شاهد خواهیم بود. با ادب بودن، جزو خصیصههای نیک انسانی هر کس است که با کمی تمرین و از خودگذشتگی همراه با چاشنی شجاعت، می توان نتایج بسیار زیبایی از آن گرفت. با ادب و مهربانی، می توان چهره های اخمو و عبوس را تغییر داد و رفتارهای ناهنجار را به هنجار تبدیل نمود.
مهر و محبت و دوست داشتن، به خود شخص نیز بزرگی و کرامت انسانی می بخشد. اصولاً انسان با محبت، راحت تر هم زندگی می کند. چون انسان مهربان و با محبت، به زندگی هم با محبت نگاه می کند و آن را آسان می گیرد، زندگی هم بر او آسان خواهد گذشت. در حقیقت، زندگی را هر جور که بگیریم، همانگونه نیز خواهد گذشت. اگر یک زندگی آسان می خواهیم، باید با دیگران مهربان باشیم. در حقیقت، با مهربان بودنمان، لطفی است که در حق خودمان روا می داریم.
بیاییم با هم مهربان بودن را بیش از پیش، تمرین کنیم تا کاملاً عادتمان بشود.
پاینده و پویا باشید