می گویند: “سیاست ” عروس هزار داماد است.
کلید هر جنگی در جهان، توسط سیاستمدارانی که همان رهبران حکومت ها باشند، زده می شود. هرگز دو ملت، چه همسایه و چه دور از هم، خودجوش به یکدیگر یورش نبرده اند، مگر اینکه رهبران آن دولت ها عامل حمله و هجوم بوده باشند.
زمانی که سیاستمداران به دشمنی و کینه توزی با یکدیگر بر می خیزند، چه آسان و ساده، مرگ و کشتار را به مردم بی گناه، ارزانی می دارند!
بیش از 150 نفر از هموطنان بی گناه و نگون بخت ما، بی خبر از همه جا و بی خبر از دنیای کثیف رهبران فاسد که هیچ ارزشی برای جان انسانها قائل نیستند، جان پر ارزششان را در سانحه مرگبار هوایی، از دست دادند.
جامعه ایرانی کلان شهر تورنتو که بیشترین قربانیان را داشت، در سوگ و ماتم این قربانیان، همچنان عزادار است. عمق این فاجعه، چنان بزرگ است که نه تنها ایرانیان، بلکه کل کشور بزرگ کانادا را عزادار کرده است. پرچم کانادا، به عنوان عزای ملی، نیمه افراشته شد. جاستین ترودو، نخست وزیر کانادا و سایر مقامات استانی و شهری نیز در مراسم مختلف، شرکت کردند و با خانواده های داغدیده، همدردی نمودند.
در ویژه نامه این هفته مجله شهرما، در خصوص این فاجعه دردناک، با عده ای از این نخبگان آشنا می شوید که گل های عمرشان به دست ستمگران پرپر شد و چشمان پر امیدشان برای همیشه بسته شد و دیگر لبخندی بر روی زندگی نخواهند زد.
چرا جمهوری اسلامی ایران، با تمام دنیا سر جنگ دارد؟ چرا برای ملت ایران مدام گرفتاری به وجود می آورد و دشمن تراشی می کند؟ چرا سپاه قدس که می تواند در ایران، به کار سازندگی بپردازد، با بودجه های میلیاردی، در خارج از ایران، دست به کشتار می زند؟ چرا به جای رسیدگی به گرفتاری های مردم ستمدیده استان های محروم، مانند سیستان و بلوچستان، میلیاردها دلار، خرج بقعه و بارگاه امامان شیعه در عراق و سوریه می شود؟ چرا تحمل انتقاد را ندارند و با میلیون ها معترض، همچون دشمن رفتار می کنند و هزاران نفر از آنان را به ضرب گلوله به قتل می رسانند، با وحشیانه ترین روش مورد ضرب و شتم قرار می دهند و یا زندانی می کنند؟ چرا برای اسرائیل که صدها کیلومتر با ایران فاصله دارد، خط و نشان و شعار نابودی آن را سر می دهند؟ چرا کشور را از حالت امنیت و آرامش خارج کرده اند تا حدود ده درصد مردم مجبور به مهاجرت بشوند؟
و هزاران چراهای دیگر که همه، نشانه بی کفایتی و بی لیاقتی رهبران رژیم ایران است، زندگی ما را تحت شعاع قرار داده است.
این روزها، همه ایرانیان در سراسر جهان، به ویژه هموطنان ما در تورنتو، در یک حالت افسردگی و اندوه عمیق قرار داریم. دست و بالمان به کار نمی رود و این فاجعه عظیم را نمی توانیم به هیچوجه توجیه کنیم و همه می پرسیم: چرا؟