آبرو و اعتبار

قبل از انقلاب جمهوری اسلامی، ملی گرایی و عِرق ملی، چندان جایگاه خاصی نداشت و به طور کلی، مردم هم به تاریخ و هویت ملی خود اهمیت چندانی نمی‌دادند. تا اینکه با عملکرد جمهوری اسلامی، مردم به این نتیجه رسیدند که حکومت مذهبی ایران، با موضوع ملیت، کاری ندارد و به وطن دوستی اهمیت نمی دهد و برایشان، فقط امت اسلامی، مهم است.

در نتیجه، دیدیم که چکونه سرمایه های ملی به تاراج رفت، تاریخ ایران عوض شد، بزرگترین پادشاه جهان، یعنی کوروش بزرگ را ظالم و زورگو جلوه دادند، قهرمانان ملی ایران را فدای سرداران مسلمانی که به ایران حمله کرده بودند، نمودند و حتا کار را بدان جا کشاندند که زمانی، خلخالی مجنون می خواست آرامگاه کوروش در پاسارگاد را خراب کند.

دیری نپایید که عملکرد حکومت جمهوری اسلامی، باعث شد تا ایرانیان به هویت ملی خود بیشتر واقف شوند و افتخارات تاریخی خود را جدی گرفته و آنها را گرامی بدارند.

بعد از انقلاب، نام های زیبای اصیل ایرانی، از لابلای کتاب های تاریخی مختلف، بر روی نام فرزندان تازه متولد شده، گذاشته شد و مردم، به سوی مبارزه مدنی روی آوردند و سعی کردند بر خلاف دولت، به ملی گرایی اهمیت بیشتری داده و آن را ارج بنهند.

همین مورد باعث شد تا ایرانیان، از هر قوم و نژادی، احساس همبستگی بیشتری نسبت به هم داشته باشند. اگرچه فعالیت هایی وجود دارد تا در بین اقوام ایرانی، نفاق بیفکند ولی در کل، همه ایرانیان همبسته و یک زبان، به ایرانی بودن شان افتخار می کنند.

فرهنگ ایرانی، فقط به کشور ایران محدود نمی شود بلکه به همه گستره دوران شاهنشاهی هخامنشی، از ایران و افغانستان و تاجیکستان گرفته تا ترکمنستان قرقیزستان، قزاقستان و ازبکستان و حتا شامل بخش های مهمی از گرجستان، ارمنستان، ترکیه و عراق کنونی تعلق دارد.

اکنون، صحبت از نژاد خاصی نیست بلکه صحبت از فرهنگ والای مشترکی است که در بین همه آن کشورهایی که نوروز را گرامی می‌دارند، چه در زمان هخامنشیان که همه عضو یک ایران بزرگ بودند و چه اکنون که مرزهای جغرافیایی، ما را از هم جدا کرده اند.

تنوع قومیتی در ایران و در طول تاریخ هزاران ساله، موجب شده است تا ایرانیان، از هر قوم و ملیتی در کنار هم در صلح و صفا زندگی کنند که این نماینگر آن است که ایرانیان اصیل، هرگز نژاد پرست نبوده اند.

اگرچه در هر قومی، عده بسیار اندکی هستند که ساز مخالف میزنند و راهی غیر اخلاقی و غیر حقوق بشری را می پیمایند، ولی اکثریت مردم، هویت ملی، آداب و رسوم و فرهنگ ملی را گرامی می دارند و با هم، سنت های زیبای ایران باستان را جشن می گیرند.

متأسفانه، در یکی دو هفته پیش، خبری در رسانه های اجتماعی، از حرکت نژاد پرستانه یک دختر ایرانی نسبت به دو نفر از ملیت دیگر حکایت داشت که از نظر اخلاقی و اجتماعی، توهین محسوب می شد. اگرچه به اصطلاح معروف، در دعوا حلوا خیر نمی کنند ولی در عین حال، انسان باید حواسش جمع باشد که خواسته و ناخواسته، از چهارچوب قوانین و مقررات حقوق بشر، پا را فراتر نگذارد و بتواند جلوی احساسات اشتباه خود را بگیرد تا بعدها موجب پشیمانی اش نشود. امروزه، همه مردم با داشتن گوشی های هوشمند، همچون خبرنگاران و عکاسان حرفه ای، در پی لحظه هایی هستند که از صحنه های مختلف، عکس و فیلم بگیرند. گاهی هم با شیطنت خاصی، سعی می‌کنند سوژه جالبی را برای عکس گرفتن و یا فیلم برداری، پیدا کنند. باید هوشیار بود و سعی کرد در هر شرایطی، خونسردی خود را از دست نداد و با کسی هم لجبازی نکرد.

هموطنان تازه وارد ما که از ایران می آیند، باید بیشتر حواس شان به این موارد باشد و بیشتر به همه مقررات و قوانین اینجا که گمان می کنند با ایران یکی است، دقت و توجه کنند. آگاه باشید که شما در کانادا، به هیچ عنوان نمی توانید کسی را حتا به شوخی، تهدید کنید و مثلاً بگویید: می کشمت. چون گفتن چنین عبارتی هم جرم محسوب می شود.

در کانادا زن و مرد، از هر قوم و ملیتی که باشند، با هم مساوی و برابرند. حتا مردان هم می توانند عضو سازمان زنان شوند. بنیاد پریا که یک نهاد ایرانی است، از آنجا که بنیاد خیریه است، باید از هر قوم و نژادی که به این بنیاد مراجعه می کند، خدمات خود را بدون هیچ تبعیضی ارائه کند.

لطفاً حواسمان باشد که به هیچ عنوان، به هیچ کس توهین نکنیم. چون این برخلاف انسانیت و برخلاف موازین حقوق بشر است. در نظر داشته باشیم که اعتبار یک نفر، به اعتبار همه جامعه، گره خورده است. همان گونه که در مقابل افراد افتخار آفرین، جامعه نیز احساس سربلندی و افتخار می کند، هر اشتباهی که یکی از هم وطنان ما مرتکب شود، نه تنها باعث شرمساری او و خانواده اش می شود، بلکه جامعه هم احساس شرمندگی و سرشکستگی خواهد کرد.

پس، بیش از پیش، باید مواظب آبروی خود و آبروی جامعه باشیم و اگر خدای ناکرده، اشتباهی مرتکب شویم، باید اشتباهمان را بپذیریم و بابت آن، پوزش بخواهیم. پوزش خواستن به خاطر اشتباه، نشانه اعتماد به نفس و اراده قوی است. با آرزوی سربلندی جامعه ایرانی، در سراسر جهان.