برنامه ۹۰ برای دومین هفته متوالی روی آنتن نرفت تا این بار مطمئن شویم آنچه هفته گذشته رخ داد شوخی نبود، اتفاق هم نبود.
کاش البته آن چه میان عادل فردوسی پور و مدیر شبکه اتفاق افتاده فقط یک شوخی بود؛ همین و تمام!
در تمام سال های گذشته تا امروز که ۹۰ روی آنتن می رفت، اختلاف نظرهایی که کاملا طبیعی بود میان تهیه کننده و مدیر شبکه وجود داشت.
اختلافاتی که بعضا با کدخدامنشی، بحث و تبادل نظر و آرامش در دل سازمان حل و فصل می شد. بیرون آمدن هر خبری از دل این مذاکراه ها که امروز جای خودش را به مناقشه و جدل داده، کدامیک از طرفین دعوا را متضرر می کند؟
سازمان صدا و سیما یا عادل فردوسی پور؟
امروز که فضای مجازی با اپلیکیشن های متفاوت، کارکرد تلویزیون را زیر سوال برده و بینندگان آن را گرفته، فقط چند برنامه و برنامه ساز هستند که می توانند مخاطبان را به سمت تلویزیون سرازیر کنند.
۹۰ اگر اولین برنامه نباشد یکی از چند برنامه نخست است. نمی گوییم مهمترینش که متهم به حمایت چشم بسته نشویم. اینجا بحث حمایت و این جدل های کودکانه نیست.
عادل فردوسی پور در پخته ترین دوران زندگی اش در نقش یک مجری با مشکلاتی مواجه شده است. مدیر شبکه لابد عقاید و نظراتی دارد و فردوسی پور هم آن چه صلاح می داند را دوست دارد اعمال کند.
او خط قرمزها را می شناسد و همواره زیر بیرق سازمان بوده؛ عملکرد سازمانی فردوسی پور را در تمام این سال ها نمی شود نادیده گرفت.
حتی عبور میلی متری او از خطوط قرمز به سادگی از سوی خودش جمع می شد؛ حالا چرا باید شاهد بیانیه روابط عمومی صدا و سیما و پخش شبکه ۳ باشیم؟
به مردم این اختلافات چه ربطی دارد؟ وقتی پای مردم در میان است چه بهتر که به احترام آنها، اختلافات را درون خود سازمان حل کنیم. وقتی با این صدای بلند بر طبل اختلاف کوبیده می شود و منحصرا با یک بیانیه تند که شاید جایی برای بازگشت و بحث دوباره باقی نمی گذارد، مردم با خود چه می گویند؟
وقتی با این لحن “با عنایت به رفتار غیر حرفه‌ای تهیه کننده و مجری برنامه نود در پی عدم پخش این برنامه به دلیل پخش بازی انگلیس-اسپانیا در دوشنبه گذشته و همچنین استمرار رفتار خارج از عرف ایشان در مصاحبه خلافِ ابلاغ گروه ورزش، برنامه مذکور این هفته پخش نخواهد شد” به مصاف فردوسی پور می روند یعنی یک جنگ درون سازمانی علنی شده است؛ آن هم مقابل چشمان مردمی که دل خوشی های آنها خیلی زیاد نیست. اصلا زیاد نیست!فوتبال به دلیل خاصیت عوامانه و گستره قابل توجه اش، طیف های وسیعی از شهروندان را در بر می گیرد. غلوآمیز نیست اگر بگوییم، ۹۰ بخشی از دلخوشی اندک شب های دوشنبه بود؛ چرا باید این برنامه مردمی را حذف کرد؟ این حذف آشکار، چه کسی را متضرر می کند و دودش به چشم چه کسانی می رود؟
