در کوچه پسکوچههای این شهر بزرگ، مردی زندگی میکند که تاریخ موسیقی آوازی ایران را به بعد و قبل خود تقسیم کرده است. مردی که «حنجره طلایی» نام گرفت.
و بیشک این نام وعناوینی حتی برتر از آن برازنده او و هنرش است.نامش اکبرگلپایگانی و متخلص به گلپا است. میگوید «من گلپا هستم و در هنرم هیچ ادعایی ندارم و این اسم عنوانی است که دوستدارانم به من لقب داده اند؛ من با نام گلپا در قلب مردم جای گرفتم و با همین نام روی دوش مردم خداحافظی میکنم، تنها امیدوارم تا زنده هستم بتوانم کارهایی انجام بدهم که مردم کشورم علاقهمند هستند و از من انتظار دارند.»
تاریخ تولد او به سال ۱۳۱۲ میرسد. او۱۰ بهمن ماه در محله تکیه زرگرهای تهران به دنیا آمد و درخانواده ای هنرمند رشد کرد و پرورش یافت. ازهمان دوران نوجوانی صوت هنرش به گوش میرسید ودر دبستانی که «فرهنگ» نام داشت و بستری برای فرهنگ و هنراو بود قرآن تلاوت میکرد. خانواده گلپایگانی ازخاندان شاخص درموسیقی آوازی هستند و زمینه این هنر و استعداد از پدر به ارث رسیده است؛ «حاج حسین گلپایگانی» ازجمله ذاکرین و از وابستگان به حوزه آوازخوانان اهل منبر است که صدایی گرم و دلنشین داشت. اما سرنوشت برای اکبرگلپایگانی چیز دیگری رقم زده بود، شاید آن دوران که با محمود آقا، خراز محل که قاری مساجد بود یا ابراهیم گردن که تعزیه خوانی معروف بود آشنا شد هیچگاه به این نمیاندیشید که اوهم روزی برگی از تاریخ موسیقی ایران میشود و نامش درکتاب «گنجینه گلپا» به یادگارمی ماند. او سال ۱۳۲۷ به مدرسه نظام وارد شد وعضویت درانجمن موسیقی مدرسه نظام سبب آشنایی گلپا و ایرج بود؛ دو هنرمند پرآوازه موسیقی ایران که متأسفانه سالهای سال است تنها صدایشان ازنوارکاستها یا آلبومهای موسیقی شنیده میشود.
اکبرگلپایگانی
ازشاگردان برجسته نورعلی خان برومند است، «ازاستادان بنام موسیقی ایرانی و نوازنده
تار، سهتار، سنتور، تنبک و کارشناس ردیف دستگاهی» سال ۱۳۳۵ گلپا اولین آواز خود را با
ساز نورعلی برومند و علیاصغر بهاری در یونسکو آغاز کرد.ناگفته نماند او
درمحضراستادان برجسته ای چون ابوالحسن صبا، طاهرزاده، اسماعیل ادیب خوانساری،
عبدالله دوامی و… تلمذ کرده و تعلیم آواز دیده است و بعدها به دعوت داوود پیرنیا-
سرپرست برنامه گلها- به این برنامه راه یافت و شاخه گلی از«گلهای جاویدان» شد و
با گذشت حدوداً ۴۰ سال از این دوران او
هنوزهم مانند گذشته محبوب بوده و دردل کسانی که گلپا را بخوبی میشناسند
جاودانه شده است…