اصالت و هویت ملی

من، ۷۰ ساله ام و حدس می زنم که سن شما خوانندگان گرامی مجله شهرما هم از کمی پایین تر از میانسال به بالا باشد. آنهایی که در حدود سن من هستند، اختلاف دوره کودکی با زمان حاضر را بیش از همه می دانند. ما در این چند دهه از عمرمان چیزهای فوق العاده بزرگ و عجیب و غریبی را که در جهان رخ داده است را دیده و تجربه کرده ایم.
از جمله آن رویدادها: رضا شاه بزرگ همراه با فرزندش محمدرضا شاه، ایران را وارد تمدن بزرگ نمود. جان اف کندی، رئیس جمهور آمریکا ترور شد. انسان به کره ماه قدم گذاشت. کشورهای اروپایی، مرزهایشان را از میان برداشتند. عصر جدید تکنولوژی و اینترنت به وجود آمد و هزاران ماهواره در مدار زمین قرار گرفتند. رژیم سلطنتی، در ایران سقوط کرد. یک سیاه پوست، رئیس جمهور آمریکا شد. بزرگترین مهاجرت ایرانیان به صورت میلیونی در طول تاریخ ایران صورت گرفت. پاپ بزرگترین رهبر مذهبی جهان، اقرار کرد که بهشت و جهنم وجود ندارد. پاندمی ویروس کرونا، جهان را در هم پیچید. حکومت اسلامی ایران، دین اسلام را به پایین ترین درجه اعتبارش در ایران رساند و باورهای مذهبی به واسطه شیوع ویروس کرونا در جهان، به ویژه در ایران، در هم شکست و باعث شد تا تعداد دین ناباوران، بسیار بیشتر از گذشته شود.
ما، در عصر و زمانه بسیار عجیب و غریبی گیر افتاده ایم و بسیاری از ما به خاطر حوادث گوناگون، همچنان سردرگم هستیم.
از ۱۴۰۰ سال پیش که عرب ها به کشور ایران ریختند و پس از چپاول، تاریخ دست کم هزار و سیصد ساله ما را نادیده گرفتند و برای ما از نو، تاریخ اسلامی را پایه گذاری کردند.
روزگاری شده است که دیگر هیچ چیز سر جای خودش نیست. معیارهای جهانی هم دستخوش تغییرات بسیار زیادی شده اند.
اگرچه زمانه تکنولوژی و ماهواره و مخابرات و رسانه های اجتماعی، جهان را به صورت یک دهکده درآورده است ولی این دلیل نمی شود که اصالت و هویت ملی خود را ندیده و یا دست کم بگیریم. اگر ندانیم که از کجا آمده ایم، نخواهیم دانست که به کجا میرویم. داشتن فرهنگ بزرگ، انگیزه بسیار قوی و مناسبی برای پیشرفت و ترقی است.
اخیراً چالش عجیبی نیز برای احیای تاریخ و فرهنگ ایران باستان که نادیده گرفته شده، به وجود آمده است و سعی دارد تا آن بخش از تاریخ را به تقویم ایرانی بیفزاید. چرا نباید به گذشته پیش از اسلام خود، افتخار کنیم؟ دلیلی ندارد که تاریخ هخامنشیان، اشکانیان و ساسانیان را نادیده بگیریم و آن را از تاریخ و فرهنگ ایرانی حذف کنیم. به همین جهت بسیاری از رسانه ها بر این باورند که تقویم هخامنشی را که در زمان محمدرضا شاه داشت کم کم رسمیت خود را پیدا می‌کرد، بار دیگر آن را به رسمیت بشناسند و بر مبنای آن نسبت به وقایع و رویدادهای تاریخ ایران گفتگو کنند. ما نیز در همین پیوند، تصمیم گرفتیم که تاریخ ۲۵۸۰ ساله ایران را از این به بعد علاوه بر تاریخ‌های میلادی و اسلامی، روی جلد مجله شهرما نیز درج کنیم تا به مرور، فرهنگ اصیل ایرانی خویش را باز یابیم.
اگرچه (کنگره ملی ایرانیان ) در آمریکا، با محاسباتی که مبتنی بر تاجگذاری دیاکو، بنیان‌گذار و نخستین شاه حکومت ماد، گاهشمار ایران را سال 2700 ایرانی اعلام نموده است، اما ما این مورد را به زمانی وامیگذاریم تا بزرگان و آگاهان کار، در آینده تصمیمات خود را به طور رسمی اعلام کنند. در این زمانه ی هشیاری و بیداری، منطقی است که هر چیزی به جایگاه اصل و درست خود بازگردد.
منکر هویت و اصالت تاریخی خود شدن، عدم شجاعت و خودفریبی است.
اگر از اسب افتاده ایم، ولی از اصل نیافتاده ایم.

پاینده و پویا باشید